Вее сьнежную мякіну
Вецер за вакном...
Не пайду я, не пакіну
Твой гасьцінны дом.
Ты мне вяжаш рукавіцы,
Воўна - чысты сьнег.
Ажылі пруткі на нітцы,
А да іх прыбег
Белы кот, і асьцярожна
Лапкаю трасе.
I няўзнак заўважыць можна -
Бела ўсё і ўсе:
Вокны сьветлыя ў паддашшы,
Сьцены, дзьверы, столь,
Я і ты, і душы нашы,
I сардэчны боль.
Гэты сьнег цяплом, вядома,
Сагравае нас.
Завіруха каля дому
Ў самы добры час.
|
|
